Dit is een quote uit een artikel dat in april in een zaterdagbijlage van Trouw stond, geschreven door Karin Sitalsing. Groot afgedrukt op een pagina. Ik bleef er meteen aan hangen. De bijlage is daarom op de ‘bewaarstapel’ beland en komt nu ineens weer boven tafel. Zo gaat dat.
De echte titel van het artikel is ‘De virtuele potloodventer’. Ook veelzeggend. Het gaat over de nieuwe gewoonte om alles wat je ziet en meemaakt meteen te delen op facebook of twitter. Maar dan ook álles.
Een eerlijk artikel waarin ze constateert dat al die posts eigenlijk willen laten zien hoe leuk/grappig/goed bezig/mindful/wat voor een leuke tante ze wel niet is. Hoe verslavend het kan zijn en wat we er aan ontlenen.
Mij triggerde dus die quote.
“Hebben de dingen die we meemaken wel waarde als er niemand is om ze te liken”.
Het roept vragen op: wat geeft wat je doet betekenis, wat maakt het waardevol om iets te doen? En is dat afhankelijk van de waardering die de ander er aan toekent?
Ja, ik doe soms ook wel dingen omdat ik graag aardig gevonden wil worden. Zowel in het echte als online leven. Ja ik vind het fijn om te horen dat ik goed bezig ben. Dat sterkt mijn zelfvertrouwen, motiveert me om verder te gaan. Bevestiging en aanmoediging. Gezien worden, erkenning.
Speelt allemaal z’n rol en vraagt om aandacht.
Kan ik genieten van wat ik doe zonder dat iemand anders dat belangrijk vindt?
Zou ik nog zelf ‘chi kung-en’ als er niemand naar mijn les komt?
Als niemand ziet of weet dat ik dit doe?
Zou ik nog net zo genieten van het buitenzijn, natuur, de tuin?
Zou de beleving nog net zo intens kunnen zijn?
Het antwoord is ja. Ja, omdat het gaat om dingen die resoneren met mijzelf. Die verbonden zijn met mijzelf. Niet zozeer waarde hebben, maar van waarde zijn.
En het voorbeelden zijn van dingen die ik niet kan laten.
En die mijn zelfvertrouwen doen groeien, mijn motivatie, het gevoel van erkenning, al die dingen die ik hierboven ook al noemde. Alleen wel op een diepere echtere laag.
Meer blijvend. Alsof er aan het fundament wordt gebouwd.
Juist omdat ik niet bezig ben met aardig gevonden worden, of het goed en leuk doen. Of met likes verzamelen.
Van díe rijkdom wil ik graag delen. Ook via internet, dit blog of twitter. En ja, ik vind het heel fijn als er mensen zijn die het herkennen, bij wie het resoneert. Dat geeft veel plezier en vreugde en mooie momenten.
Maar de waarde die het voor me heeft blijft hetzelfde.
Nu nog een leuke tweet verzinnen om deze blogpost te delen!
RT @DagmarvRijnberk: Nieuw Blog: Hebben de dingen die we meemaken nog wel waarde als er niemand is om ze te liken? http://t.co/uiErdyxUKk
Daar dacht ik laatst ook over, ‘ik deel ook veel’ en soms wens ik die like-knop weleens weg maar de oorsprong van het maken en doen blijft even waardevol voor mij inderdaad. Goed om af en toe bij stil te staan.
Leuk dat je dit aan de orde stelt! Ik vraag me wel eens af hoe zich dat verder gaat ontwikkelen. Gaan we ons allemaal weer meer in onszelf keren in de toekomst? Of blijven we dat stemmetje in ons hoofd horen dat zegt: “dit is leuk om te delen”?
Het heeft ook gewoon veel leuke kanten en mogelijkheden. Daar is ook niks mis mee.
Mooi blog van @DagmarvRijnberk:
Hebben de dingen die we meemaken nog waarde als er niemand is om ze te liken?’ http://t.co/qiK69ZTpxT
dit is ook een mooi artikel als het niet gelezen wordt. http://t.co/Vo3AFfoef5 van @dagmarvrijnberk
RT @jjvoerman: dit is ook een mooi artikel als het niet gelezen wordt. http://t.co/Vo3AFfoef5 van @dagmarvrijnberk
RT @jjvoerman: dit is ook een mooi artikel als het niet gelezen wordt. http://t.co/Vo3AFfoef5 van @dagmarvrijnberk
haha, liever toch maar wel!
Een hele goede vraag. De kunst is om de balans te houden, denk ik. En eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik dat héél erg moeilijk vind
Inspirerend blog van @DagmarvRijnberk over “virtueel potloodventen” en het wel of niet afhankelijk zijn van likes. http://t.co/xqLmX3oGb4