Ik zet hier net boven als titel ‘nog onbekend’. Wat gaat het worden? Zowel dit blog als de uiteindelijke titel.
Het onbekende als beginpunt. Het onbekende dat al wel een beetje gekend is. Zo half half in het bewustzijn, maar het laat zich nog niet vastpakken. En daar wel of niet in durven zijn. En wel of niet dat durven uitdrukken, ook als je het nog niet helemaal weet.
Vreemd om daarmee te starten. Buiten in de tuin mezelf geïnstalleerd met laptopje en een kopje koffie. Omdat ik zin heb om te schrijven. En vind dat ik moet schrijven. Die twee.
De laatste, het moeten, geeft druk. Het is de druk van de lineaire tijd die ik mezelf opleg. Die zegt dat het alweer bijna een week geleden is dat ik op de ‘publish’ knop van mijn website-blog heb gedrukt. Het moeten verzint onderwerpen en titels om over te schrijven.
Mijn zin om te schrijven is veel meer verbonden met een veel ronder gevoel van tijd. Waarin tijd een ruimte is. Bijna tijdloos en toch, of juist, helemaal in de tijd en aanwezig. Vol mogelijkheden. En woorden hooguit de vertaling zijn van wat daar is.
Ik vertoef daar graag, in die ruimte. Daar waar alles samenkomt. En ik ben daar graag stil. Zonder woorden. Of soms wel met woorden, maar zonder ze uit te drukken.
Het wonderlijke is dat het nu toch ook het schrijven is dat me er dichter naar toe brengt. In het verwoorden zonder te weten waar het precies over moet gaan, zonder mezelf een onderwerp mee te geven, opent zich het meer en meer. Zoals ik dat ook ken van chi kung of van meditatie.
Zodra ik me afvraag of ik zo dadelijk ook echt op de ‘publish’ knop druk verandert het. De vraag of dit nu wel een blog is of slechts wat dom gemijmer, is killing.
Zelfs het gezang van de vogels klinkt dan anders. Meer op afstand. Niet meer samen met het gekabbel in het vijvertje wat net nog direct in mij plaatsvond in plaats van ‘daar in de vijver’.
Ondanks dat er altijd iets weigerachtig is om het te doen merk ik dat het me ook helpt als ik wel vanuit die plek waar alles samenkomt in mij, woorden geef. Ook al is het zoekend en tastend. Het brengt die plek toch meer naar de oppervlakte van het bewustzijn. En in verbinding.
Tja, tijd om op ‘publish’ te drukken dus!
De foto bij dit blog is gemaakt bij het prachtige buitentheater van tuin de Lage Oorsprong in Oosterbeek. Een mooie plek met wisselende kunst exposities en regelmatig muziek!
unleash your inner blogger 😉
het lijkt wel iedere dag bloggen, maar dan in ander ritme
tja, misschien moet ik ook maar eens elke dag gaan bloggen net als jij 😉
gewoon beginnen en kijken waar het je brengt , http://t.co/zutnLBi4be van @dagmarvrijnberk