In mijn vorige blog schreef ik de zin ‘Twee stippen op de cirkel van leven. Geboorte en dood’. Het leven cyclisch voorgesteld en niet als een lijn die we aflopen.
We zijn zo gewend om alles in rechte lijnen te zien. Gewoon efficiënt en een beetje leuk van A naar B.
In de natuur is er niets echt recht. Alles wat groeit draait en buigt, kronkelt. Kijk maar naar hoe water stroomt en golft. In de bast van sommige bomen zie je ook die draaibeweging. Het flakkeren van een vlam.
Steeds twee verschillende krachten.
Een naar binnen gerichte en een naar buiten gerichte. Yin en Yang. Aarde en universum. Samen een dynamische balans en een geheel. Steeds in verandering in de loop van ons leven. Bij jou net anders dan bij mij. Ben je oud dan is het anders dan toen je jong was, ziek anders dan gezond. De ene dag anders dan de andere.
Je kunt er een grote beweging in zien (over jaren) en tegelijkertijd een steeds net even andere herhaling van dezelfde beweging (in dagen).
Prachtig toch? De kracht van de natuur. Jaaa,……. maar. Er is iets raars.
Ik las het jongeweduweblog van Sandra van Kolfschoten. Ze vertelt over haar leven sinds, nu bijna een jaar geleden, haar man ineens dood was. Ik lees haar blog graag, juist omdat ze het zo van alle kanten laat zien. Het grote en het kleine. De mooie en de verschrikkelijke dingen in het verdriet.
Groot verdriet waar ondanks alles maar beperkt ruimte voor is. Omdat we zo graag willen doen alsof dood niet bestaat, of nog heel lang op zich laat wachten.
Zo ook met oud worden. Of iets kleiner ook al: ouder worden.
De tendens is toch dat je vooral niet grijs en gerimpeld moet zijn. Goed wegstoppen en camoufleren wint het van gewoon hoe het echt is.
Nog kleiner: er mag geen haartje meer op het lichaam zitten (behalve dan op je hoofd, daar graag juist veel). Zelfs een natuurlijk volwassen lijf hebben is al niet meer esthetisch.
Als kinderen iets leren juichen we. Als ouderen dingen gaan vergeten is dat een probleem.
Steeds die voorkeur voor de ene kant van de medaille.
De andere kant, we weten we wel dat die er is, maar leven het maar mondjesmaat.
Die ene kant lijkt ook aantrekkelijker. Voor mij ook.
Maar ja, het een bestaat niet zonder het ander.
Geen licht zonder donker. Klinkt afgezaagd, is wel heel waar.
Zoals Sandra in haar blog Julian Barnes citeert uit zijn boek Hoogteverschillen:
“Weet je wat het is, de natuur is heel precies, het doet precies zoveel pijn als het waard is. Als het er niet toe deed, zou het er niet toe doen……..”
Alleen al om die zin ga ik dat boek lezen!
doet me denken aan deze You tube, kinderen voor kinderen 18: Het leven duurt een leven lang’.
Maar de titel gaat dieper dan de meeste mensen er van maken.
Mooi. En het klopt, het leven is geen rechte lijn. Bij mij in ieder geval niet, een en al kronkel of ik dat nu leuk vind of niet. Geen schaduw zonder zon, zo is het gewoon.
Zinnen vol betekenis en waarde. Fijn om te lezen.
Hee. Ik lees over mijzelf. Dat is leuk. Had het nog niet gezien
Omdat ze het van alle kanten laat zien…
Dat is fijn om te lezen
net als Hoogteverschillen inderdaad
een Aanrader