Afgelopen week heb ik les gehad van Chen Yu Ming.  Chen is de voormalige vice-abt van een Taoïstisch klooster op de berg Huashan. Een van de vijf heilige bergen van China en groot in het taoïsme.

Wat zo mooi aan hem is is dat hij zich niet verbergt achter zijn grote wijsheid. Hij wil ontdekken en ook leren van ons. Hij deelt zijn wijsheid. Zonder allerlei dogma’s die vaak verbonden zijn aan religieuze stromingen.
Het leeft echt in hem, niet buiten hem. En hij deelt die rijkdom met ons.

Dat maakt alle verschil. Daardoor ontstaat er een ruimte. Een ruimte waarin je zelf kunt ervaren. Woorden kunt geven aan die ervaring. En zo ontstaat er een nieuwe ruimte waarin opnieuw iets ontstaat en verdiept.
Met humor ook. Zacht en krachtig.

Met prachtige uitspraken. Vol van symboliek en betekenis, die het ontstaan van de ruimte en de alchemie eer aan doen. Die het mysterie van het leven tastbaar maken zonder het te willen vastgrijpen en oplossen. Die het mysterie juist eren. Zodat het leven zich voluit toont. In een nieuwe intensiteit.

En dan nog de bamboe fluit waar hij zo mooi op speelt. Die fluit vangt het spel en de interactie van de hemel en aarde op, vertolkt hun liefdeslied.
In het lied van de wilde ganzen. Die landen op de aarde, met ambitie hoog in de hemel.

Hoe we kunnen leren van die kleine en gewone dingen in de natuur. Hoe die ons laten zien hoe het leven werkt. Tenminste. Als je het ziet. Als je luistert. Niet alleen naar wat je hoort, maar er voorbij.
Luistert met je hart. Zodat de verbinding niet meer wordt bepaald door wat je al weet, maar met wat het direct verbindt. Van binnenuit.

Meestal willen we dingen pakken, naar ons toetrekken. En we zijn al zo vol.
Daarom maken we ons leeg. In meditatie, in eenvoudige beweging. Onze gedachten en ideeën geven we terug aan het universum, de emoties in ons lichaam aan de aarde.
Tao is overal. Het zal geen afstand houden tot iets of iemand. Dat doen alleen mensen.
Maar: zodra er ruimte is komt Tao vanzelf in je.

De vraag is steeds ‘ben ik beschikbaar?’ Zonder te willen nemen bereid om alles te ontvangen. Zonder iets vast te houden alles willen geven. Vol en leeg tegelijkertijd.
Opgeven van de arrogantie van het zelf alles beter weten en de grootsheid en schoonheid van alles wat mogelijk is in mij volledig aanvaarden.

Dat is een grote les.